سخن خوش

امشب به قصه دل من گوش می کنی

فردا مرا چو قصه فراموش می کنی

این در همیشه در صدف روزگار نیست

می گویمت ولی تو کجا گوش می کنی

دستم نمی رسد که در اغوش گیرمت

ای ماه وار که دست در اغوش می کنی

در ساغر تو چیست که با جرعه نخست

هوشیار و مست را همه مدهوش می کنی

گر گوش می کنی سخنی خوش بگویمت

بهتر ز گوهری که تو در گوش می کنی

جام جهان ز خون دل عاشقان پر است

حرمت نگاه دار اگرش نوش می کنی

سایه چو شمع شعله در افکنده ای به جمع

زین داستان که با لب خاموش می کنی

شکایت عشق

ندیدی چشمهایم زیر پایت جان سپرد

اخر گلویم از صدای های هایت جان سپرد

اخر نفهمیدی صدایم بغض سنگینی به دوشش بود

به دوشش بود اما از جفایت جان سپرد

اخر نترسیدی بگوید عاشقی

نفرین به ایینت که از چشمان جادویت خدایت جان سپرد

اخر نمی دانی  که می دانم نمی دانی که دل

در خواهش ان انزوایت جان سپرد

اخر چقدر عزلت نشینی از برای یار

بخوان شعرم که شعرم در هوایت جان سپرد

دل بی قرار

هزار جهد کردم که یار من باشی

مراد بخش دل بی قرار من باشی

چراغ دیده شب زنده دار من گردی

انیس خاطر امید وار من باشی

چو خسروان ملاحت به بندگان نازند

تو در میانه خداوند گار من باشی

در ان چمن که بتان دست عاشقان گیرند

گرت ز دست بر اید به کار من باشی

شبی به کلبه احزان عاشقان ایی

دمی انیس دل سوگوار من باشی

شود غزاله خورشید صید لاغر من

گر اهویی چو تو یکدم شکار من باشی

سه بوسه کز دو لبت کرده ای وظیفه من

اگر ادا نکنی وام دار من باشی

من این مراد به بینم به خود که نیمه شبی

به جای اشک روان در کنار من باشی

من ارچه حافظ شهرم جوی نمی ارزم

مگر تو از کرم خویش یار من باشی

                                                                                   حافظ