بهترین بهانه
واسه پرواز شب من بهترین بهانه ای تو .... تا که بشکنم سکوت و بهترین ترانه ای توبهترین بهانه
واسه پرواز شب من بهترین بهانه ای تو .... تا که بشکنم سکوت و بهترین ترانه ای توزیر درخت آرزو
می خوام یه قصری بسازم پنجره هاش آبی باشه
من باشم و تو باشی یک شب مهتابی باشه
می خوام یه کاری بکنم شاید بگی دوسم داری
می خوام یه حرفی بزنم که دیگه تنهام نذاری
می خوام برات از اسمون یاسای خوشبو بچینم
می خوام شبا عکس تو رو تو خواب گلها ببینم
می خوام که جادوت بکنم که همیشه پیشم بمونی
از تو کتاب زندگیم یه حرف رنگی بخونی
امشب می خوام برای تو یه یه فال حافظ بگیرم
اگر که خوب در نیومد به احترامت بمیرم
امشب می خوام تا خود صبح فقط برات دعا کنم
برای خوشبخت شدنت خدا خدا خدا کنم
امشب می خوام رو اسمون عکس چشاتو بکشم
اگر نگاهم نکنی ناز نگاتو بکشم
می خوام تو رو قسم بدم به خون هر چی عاشقه
به خون هر چی قلب صاف رنگ گل شقایقه
یه وقتی که من نبودم بی خبر از اینجا نری
بدون یه خداحافظی پر نزنی تنها نری
یه موقعی فکر نکنی دلم برات تنگ نمی شه
فکر نکنی اگه بری زندگی کمرنگ نمیشه
راستی دلت میاد بری بدون من بری سفر
بعدش فراموشم کنی برات بشم یه رهگذر
اصلا بگو که دوست داری اینجور دوست داشته باشم
اسم تو رو مثل گلا تو گلدونا کاشته باشم
ای کاش منم تو اسمون یه مرغ دریایی بودم
شاید دوسم داشتی اگه آهوی صحرایی بودم
ای کاش بدونی چشاتو به صد تا دنیا نمی دم
یه موج گیسوی تو رو به صد تا دریا نمی دم
تا وقتی اینجا بمونی بارون قشنگ و نم نمه
هوای رفتن که کنی مرگ گلای مریمه
نگام کن و برام بگو بگو می ری یا می مونی
بگو دوسم داری یا نه مرگ گلای شمعدونی
نامه داره تموم می شه مثل تموم نامه ها
اما تو مثل اسمون عاشقی و بی انتها
کلید مشکل
هنگامی که از نا ملایمات روزگار و نا کامی هایم دلتنگ می شوم
و هنگامی که به خاطر جوانی ام آرزوهای بزرگ در سر می پرورانم
ناگهان به یاد سخن تو ای عزیز قلبها می افتم که در نهج البلاغه فرمودی:
(( لذت زندگی به خاطر غوغا و اشوب ان است زندگی یعنی همین
و آسایش را در این دنیای فانی نمی توان و نباید از خداوند طلب کرد ))
ای مولای متقیان علی (ع) سخنان گهر بار تو را با اب حیات بر تارک قلبم می نویسم
مسافر
از عذاب جاده خسته
نرسیده و رسیده
آهی از سر رسیدن
نکشیده و کشیده
غم سر گردونیامو
با تو صادقانه گفتم
اسمی که اسم شبم بود
با تو عاشقانه گقتم
با تنم زخمی اگه بود
بی رمق بود اگه پاهام
تازه تازه با تو گفتم
اگه کهنه بود دردام
تو تموم طول جاده
که افق برابرم بود
شوق تو راه توشه من
اسم تو همسفرم بود
من دل شیشه ای هر جا
پر شکستن که شکستن
زیر کوه بار غصه
هم نشستم که نشستم
عشق تو از خاطرم برد
که نحیفم و پیاده
تو رو فریاد زدم و باز
خون شدم تو رگ جاده
نیزه نمباد شرجی
وسط دشت تابستون
تازیانه های رگبار
تو چله زمستون
نتونستن نتونستن
جلوی منو بگیرن
از من خسته خسته
شوق رفتن و بگیرن
حالا که رسیدم اینجا
پر قصه برا گفتن
پر نیاز تو برای
آه کشیدن و شنفتن
تو رو با خودم غریبه
از خودم جدا می بینم
خودم و پر از ترانه
تو رو بی صدا می بینم
اون همیشه با محبت
برا من دیگه نیستی
نگو صادقی به عشقت
آخه چشمات می گه نیستی
من سرگردون ساده
تو رو صادق می دونستم
این برام شکست اما
تو رو عاشق می دونستم
.............تو رو عاشق می دونستم