مسافر

از عذاب جاده خسته

          نرسیده و رسیده

                 آهی از سر رسیدن

                                 نکشیده و کشیده

غم سر گردونیامو

            با تو صادقانه گفتم

                         اسمی که اسم شبم بود

                               با تو عاشقانه گقتم

با تنم زخمی اگه بود

              بی رمق بود اگه پاهام

                         تازه تازه با تو گفتم

                                 اگه کهنه بود دردام

تو تموم طول جاده

             که افق برابرم بود

                               شوق تو راه توشه من   

                                        اسم تو همسفرم بود     

من دل شیشه ای هر جا

              پر شکستن که شکستن    

                               زیر کوه بار غصه           

                             هم نشستم  که نشستم

عشق تو از خاطرم برد

                          که نحیفم و پیاده               

                       تو رو فریاد زدم و باز

                                خون شدم تو رگ جاده

نیزه نمباد شرجی

             وسط دشت تابستون

                            تازیانه های رگبار

                                         تو چله زمستون

نتونستن   نتونستن

            جلوی منو بگیرن

                 از من خسته  خسته

                             شوق رفتن و بگیرن

حالا که رسیدم اینجا

              پر قصه برا گفتن

                          پر نیاز تو برای

                                    آه کشیدن و شنفتن

تو رو با خودم غریبه

             از خودم جدا می بینم

                      خودم و پر از ترانه

                               تو رو بی صدا می بینم

اون همیشه با محبت

             برا من دیگه نیستی  

                             نگو صادقی به عشقت       

                                          آخه چشمات می گه نیستی       

من سرگردون ساده

               تو رو صادق می دونستم  

                                      این برام شکست اما         

                                         تو رو عاشق می دونستم

                                                         .............تو رو عاشق می دونستم